Αγγλικό ποδόσφαιρο και παράδοση «περπατάνε» παράλληλα εδώ και περίπου ενάμιση αιώνα. Η ιστορία του τόπου, αλλά και των ανθρώπων που τον κατοικούν, αντικατοπτρίζεται στο έμβλημα μιας ομάδας, στα χρώματα της και φυσικά στο παρατσούκλι της. Οι Βρετανοί έχουν ένα ιδιαίτερο πάθος με τα «nicknames» κι ας είναι ένα σύνηθες χαρακτηριστικό όλων των συλλόγων του πλανήτη. Παρατηρείται συχνά ένα φαινόμενο χρήσης του ψευδώνυμου της ομάδας, περισσότερο και από το όνομα αυτής! Από τους φιλάθλους, τις διοργανώσεις και τον τύπο, τα παρατσούκλια είναι σήμα κατατεθέν και ευκόλως αναγνωρίσιμα. Μερικά από αυτά προφανή, «Blues», «Reds», άλλα πασίγνωστα, «Red Devils», «Gunners». Κάποια, όμως, «δεν κολλάνε». Μαζί, κάνουμε ένα ταξίδι σε όλο το νησί και ανακαλύπτουμε τι κρύβεται πίσω από τα πιο αλλόκοτα παρατσούκλια του αγγλικού ποδοσφαίρου.
The Imps
Μετάφραση στα Eλληνικά: (τα) «Διαβολάκια» / (τα) «Δαιμόνια»
Σύλλογος: Lincoln City
Άλλα ψευδώνυμα: –
Ήταν η «Σταχτοπούτα» του FA Cup 2016/17, όπου «τρέλανε» κόσμο φτάνοντας στα προημιτελικά του αρχαιότερου, στον κόσμο, κυπέλλου, ως «non-league»-ερασιτεχνική ομάδα, η πρώτη που καταφέρνει κάτι τέτοιο για 103 χρόνια. Μπορεί να ηττήθηκε, τότε, από την Arsenal, αλλά δεν έχει σταματήσει να μεγαλώνει, καθώς από εκείνη τη σεζόν και την κατάκτηση της National League (Conference), κατέκτησε και την League Two και πλέον στην τρίτη κατηγορία τιμά και με το παραπάνω την 136 ετών ιστορία της.
Αλλά το περίεργο ψευδώνυμο; Οι ρίζες του εντοπίζονται στην τοπική μυθολογία, σε μια πιο παραδοσιακή βερσιόν του κλασσικού διαβολακίου. Το «Lincoln Imp» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «Grotesque» αρχιτεκτονικής, συγκεκριμένα αρχιτεκτονικής διακόσμησης. Πρόκειται για φιγούρες σε γοτθικά και μεσαιωνικά κτίρια και κυρίως εκκλησίες, εμπνευσμένες από την μυθολογία. Χρησιμοποιούνταν και για πρακτικούς λόγους, ως το διακοσμητικό τέλος των υδρορροών.
Στον επιβλητικό καθεδρικό του Λίνκολν, που κάποτε αποτέλεσε και υψηλότερο κτίσμα στον πλανήτη, υπάρχει σε μια καμάρα ένα, σκαλισμένο από πέτρα, δαιμόνιο. Το «Lincoln Imp» έχει να περηφανεύεται για τον τίτλο «Έμβλημα της πόλης» και ένας από τους λόγους που τον κέρδισε είναι ο μύθος, που κουβαλά. Σύμφωνα με τους θρύλους του 14ου αιώνα, δύο άτακτα πλάσματα, τα λεγόμενα «δαιμόνια», προκαλούσαν χάος σε όλη τη Βόρια Αγγλία, μέχρι που καταλήξαν στο Λίνκολν και το γοτθικό καθεδρικό της. Τα, σταλμένα από τον Σατανά, «imps» σπάσανε καρέκλες, αντικείμενα και ξυλοκόπησαν τον επίσκοπο του ναού της πόλης. Όταν και εμφανίστηκε, από τις προσευχές του ιερέα, ένας άγγελος από τα ουράνια, μετέτρεψε το ένα διαβολάκι σε πέτρα. Αυτό υπάρχει ακόμα μέσα στον ιερό χώρο, να «κοιτά» από ψηλά τους πιστούς. Το δεύτερο της παρέας κρύφτηκε κάτω από τα συντρίμμια και ξέφυγε, ψάχνοντας συνεχώς τον φίλο του γύρω από το ναό. Εκεί αποδίδουν και οι ντόπιοι τους συνεχείς ισχυρούς ανέμους στον εξωτερικό χώρο του καθεδρικού.
Ένα δαιμόνιο στολίζει τις φανέλες της Lincoln City σχεδόν σε όλη την ιστορία της και εξαίρεση δεν θα αποτελούσε και το παρατσούκλι της, που αναγράφεται σχεδόν σε όλα τα πανό και τα κασκόλ.
The Tangerines
Μετάφραση στα Eλληνικά: (τα) «Μανταρίνια» / (οι) «Μανταρινί»
Σύλλογος: Blackpool
Άλλα ψευδώνυμα: The Seasiders, The ‘Pool
Αρκετοί θα την θυμάστε από το σύντομο πέρασμά της στην Premier League του 2010/11, με την αρμάδα του Ian Holloway να υποβιβάζεται, παρά τις προσπάθειες των Charlie Adam και DJ Campbell. Ένας σύλλογος, που από το 1987 ήταν υπό τα δεσμά μιας οικογένειας ενός βιαστή και παιδεραστή και πολλών άλλων σπάταλων και κερδοσκόπων μελών της. Η «Oyston family» άρπαξε στην δυναστεία της περίπου 27 εκατομμύρια λίρες από τα κέρδη του συλλόγου και τα διοχέτευε στις επιχειρήσεις της. Μετά από διαρκείς διαμαρτυρίες από τον εξαγριωμένο λαό της ομάδας, το 2018 καταδικάστηκε από το ανώτατο δικαστήριο και η ομάδα πέρασε σε τοπικό επιχειρηματία το επόμενο έτος. Αλλά η ιστορία της Blackpool δεν κρύβει μόνο λύπη, θυμό και πόνο. Τη δεκαετία του ’50 έλαμψε, με τον θρυλικό Stanley Matthews να σηκώνει το FA Cup το 1953, να χάνει άλλους δύο τελικούς κυπέλλου, να τερματίζει συνεχώς στην πρώτη εξάδα του πρωταθλήματος, έχοντας και τέσσερις διεθνείς στην Εθνική Αγγλίας. Σήμερα αγωνίζεται στην League One.
Αλλά πως συνδέονται με το φθινοπωρινό φρούτο; Φύεται σε τροπικά και υποτροπικά κλίματα, οπότε η Αγγλία που να δει μανταρίνι; Όλα έχουν να κάνουν με το χαρακτηριστικό χρώμα του εσπεριδοειδούς. Το «tangerine» ή το δικό μας «μανταρινί» είναι ο τρόπος που περιγράφουν οι Άγγλοι το ελαφρά πιο σκούρο πορτοκαλί. Το χρώμα, που έχει συνδεθεί με το όνομα του συλλόγου, παρουσιάστηκε στην ιστορία της ομάδας από τον Albert Hargreaves. Το 1923, ο Hargreaves ήταν ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας, αλλά παράλληλα διατελούσε διεθνής διαιτητής. Μια μέρα θα σφυρίξει στο ντέρμπι των Κάτω Χωρών, ανάμεσα στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Το πορτοκαλί των «Οράνιε», το χαρακτηριστικό πορτοκαλί της ολλανδικής βασιλικής οικογένειας, άρεσε τόσο στον Άγγλο διαιτητή, που «το έφερε» πίσω στο Μπλάκπουλ. Πρότεινε την αλλαγή των χρωμάτων του συλλόγου από λευκό και μαύρο σε πορτοκαλί, υποστηρίζοντας ότι θα ξεχώριζε αισθητά ανάμεσα στους υπόλοιπους αγγλικούς συλλόγους. Η ιδέα άρεσε, και στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν 1923/24, ενάντια στην Oldham οι παίχτες ντυθήκαν… «μανταρίνια».
Μέχρι να βρουν μια αισθητικά κάλλιστη απόχρωση πορτοκαλί, δέχτηκαν αρνητική κριτική και καζούρα από τους Άγγλους φιλάθλους. Μάλιστα, ένας φιλοξενούμενος οπαδός στο Bloomfield Road φώναξε σε έναν αγώνα «Παρακαλώ, από δω τα πορτοκάλια». Ήταν τέτοια η προσβολή, που πετάχτηκε έξω από το γήπεδο. Δεν μπλέκεις τα «oranges» με τα «tangerines»…
Το «The Tangerines» θα επικρατεί από τότε του «The Seasiders» (μετ. «Οι Παραθαλάσσιοι»), λόγω της θέσης της πόλης του Blackpool δίπλα στη θάλασσα και τις αμμουδιές, αλλά και του «Lillywhites», που τελικά εγκαταλείφθηκε μετά την αλλαγή των χρωμάτων της, κλασσικό παρατσούκλι συλλόγων στα λευκά. Το «’Pool», ένα ακόμα ψευδώνυμο της Blackpool, αποτελεί απλά συντομογραφία του ονόματος της ομάδας.
