Μέσα από τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων προκύπτουν διάφορες ιστοριούλες που μας συγκινούν και μας κάνουν να αγαπάμε το άθλημα λίγο περισσότερο. Μια από αυτές λοιπόν προέκυψε και πριν λίγα εικοσιτετράωρα μέσα από τον -θεαματικό- αγώνα της Αντίγκουα και Μπαρμπούντα με το Μοντσερράτ για τα προκριματικά του επερχόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ.
Το Μοντσερράτ είναι ένα υπερπόντιο βρετανικό νησί στην Καραϊβική, το οποίο αριθμεί κάτι παραπάνω από 4,000 κατοίκους, πληθυσμός που θα ήταν υπερτριπλάσιος αν την 18η Ιουλίου του 1995 το ηφαίστειο του Σουφριέρ Χιλς δεν έκανε αισθητή την παρουσία του. Οι εκρήξεις του διήρκησαν μέχρι και το 1999, με την πιο φονική από αυτές να λαμβάνει χώρα δυο χρόνια νωρίτερα σκοτώνοντας 19 άτομα. Για πολλά χρόνια το νησί πάλευε να «αναδυθεί» από τις στάχτες του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού οι απανωτές εκρήξεις κατέστησαν το μισό νησί μη κατοικήσιμο και ανάγκασαν τα δύο τρίτα του πληθυσμού να μεταναστεύσει αφήνοντας το Μοντσερράτ σε κρίσιμη οικονομική κατάσταση.
Μέχρι και σήμερα, η ζωή στο νησί συναντάται μόνο στο βόρειο τμήμα, με το σκηνικό από το αεροδρόμιο Blackburne και κάτω να είναι τουλάχιστον… απόκοσμο. Όμως, και με την βοήθεια της Μεγάλης Βρετανίας, τα πράγματα έχουν αρχίσει να επανέρχονται. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, που μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να «εισβάλλει» στην ζωή των ντόπιων. H εθνική ομάδα του Μοντσερράτ είναι από τις νεότερες στον χώρο της FIFA , έχοντας ιδρυθεί μόλις το 1991. Ντεμπούτο έκανε το ίδιο έτος σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Αγία Λουκία για τα προκριματικά του Κυπέλλου Καραϊβικής, ενώ άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι ποδοσφαιρική ομοσπονδία δεν είχε ιδρυθεί πριν το 1994. Αλλά ακόμα και όταν ιδρύθηκε, μόλις έναν εντός έδρας αγώνα πρόλαβαν να δώσουν οι παίκτες στην -καμμένη πλέον- πρωτεύουσα, Πλίμουθ, και αυτός νικητήριος έχοντας επικρατήσει με 3-2 της Ανγκουίλα.
Η έκρηξη του ηφαιστείου που ακολούθησε, οδήγησε σχεδόν ολόκληρο νησί στην μετανάστευση. Το Πλίμουθ θάφτηκε κάτω από ενάμισι μέτρο στάχτης και λάβας και ξαφνικά από πρωτεύουσα και πολιτιστικό κέντρο, έγινε πόλη-φάντασμα. Ούτε λίγο ούτε πολύ 7,000 άτομα έφυγαν από το νησί με τους μισούς εξ αυτών να οδηγούνται (που αλλού;) στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παρόλη την αναταραχή, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία του νησιού συνέχισε απτόητη το έργο αναγνώρισης της. Το 1999 τα καταφέρνει και η FIFA την επαναφέρει επισήμως στα γήπεδα για το Κύπελλο Εθνών Καραϊβικής απέναντι στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους. Ο αποκλεισμός ήρθε κάτι παραπάνω από εύκολα, αφού μία η τετραετής αποχή από το ποδόσφαιρο, μία η έκρηξη του ηφαιστείου και μία η ανάγκη για αναδιοργάνωση, είχαν φέρει το νησί στις τελευταίες θέσεις κατάταξης των εθνικών ομάδων.
Ο κόσμος στο Blakes Estate Stadium ελάχιστος. Ακόμη και σε έναν αγώνα με το σαφώς πιο ανεπτυγμένο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, μόλις 50 άτομα βρέθηκαν στις κερκίδες! Που μυαλό για ποδόσφαιρο θα μου πείτε… Η ιστορία αυτή ξεκίνησε σιγά σιγά να διαδίδεται. Από στόμα σε στόμα και μέσω της διασποράς των κατοίκων του στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Μοντσερράτ κέντρισε τα βλέμματα των ρομαντικών ποδοσφαιρόφιλων. Δυο από αυτούς ήταν και οι Ολλανδοί Johan Krammer και Matthijs De Jongh, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την αποτυχία των συμπατριωτών τους να προκριθούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, αποφάσισαν να κινήσουν τα νήματα για την ανάδειξη της ίσως χειρότερης εθνικής ομάδας στον πλανήτη.
Λίγες ώρες πριν την σέντρα του τελικού στην Γιοκοχάμα ανάμεσα σε Γερμανία και Βραζιλία, ένας… άλλος τελικός διεξαγόταν στο Δημοτικό Στάδιο του Θιμφού απέναντι στο Μπουτάν και το Μοντσερράτ. Το Changlimithang πλημμύρισε με 15,000 φίλους του αθλήματος, που είδαν τους γηπεδούχους να επικρατούν άνετα με 4-0, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν προγράμματα βουδιστικών παραδόσεων. Το παρασκήνιο και ο ίδιος ο αγώνας έγιναν ταινία από τους δυο Ολλανδούς, με τίτλο «The Other Final», σαρώνοντας τα βραβεία στα φεστιβάλ της Αβινιόν και των Βερμούδων, ενώ στο Μοντσερράτ έγινε η απονομή του Κυπέλλου της «χειρότερης ομάδας στον πλανήτη». Πέρα από ένα σημαντικό χρηματικό ποσό που εισήλθε στα ταμεία της ομοσπονδίας, η νησιώτική ομάδα είχε χτυπήσει και επίσημα «πάτο», όντας στην άβυσσο της βαθμολογίας της FIFA.
Κάπως έτσι συνεχίστηκε η ζωή για περίπου 16 χρόνια ακόμα, με το Μοντσερράτ να αγνοεί την χαρά της νίκης, με μοναδική εξαίρεση το 2012, σε ένα ακόμη παιχνίδι με τις Βρετανικές Παρθένους Νήσους στο οποίο και επικράτησε με το υπερηχητικό 7-0. Όλα αυτά μέχρι το 2018, όπου στον πάγκο ήρθε ένας Σκωτσέζος, με βαρύ ποδοσφαιρικό βιογραφικό και πάνω από 500 εμφανίσεις στις Manchester City και Oldham Athletic. Το όνομα αυτού; Will Donachie. Η εμπειρία του για τους νησιώτες πολύτιμη. Τα περάσματα του από τις Milwall, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Hartlepool, Accrington Stanley, Temacula, αλλά και από τις ακαδημίες της Newcastle, άφηναν υποσχέσεις για να αγωνιστική αναγέννηση. Μια κυριολεκτική ανάδυση από τις στάχτες και τον πάτο του FIFA Ranking.
O Donachie φέρθηκε έξυπνα. Εκμεταλλευόμενος την έναρξη του CONCACAF Nations League, επάνδρωσε την εθνική ομάδα με παίχτες που αγωνίζονται στα αγγλικά πρωταθλήματα και είχαν καταγωγή από το νησί. Ως επί το πλείστον θα τους έβρισκες να αγωνίζονται στην non-league σε ομάδες από την πέμπτη μέχρι και την έβδομη κατηγορία. Υπήρχε όμως και ένας στο «κατόπι» της Premier League, δεινός σκόρερ της EFL και ίσως ο κορυφαίος που έβγαλε ποτέ η μικρή χώρα της Καραϊβικής. Φυσικά μιλάμε για τον Lyle Taylor της Nottingham Forest, με άξιο συμπαραστάτη τον δυναμικό μέσο της Wealdstone, Alex Dyer, με την πολυετή παρουσία στα γήπεδα της Σουηδίας, με τις Ostersunds και Elfsborg.
Το πλάνο απέδωσε θεαματικά. Λίγο έλλειψε μάλιστα να έχει και πανηγυρικό χαρακτήρα, με το Μοντσερράτ να χάνει την πρόκριση στο Gold Cup του 2019 στην διαφορά τερμάτων από το Ελ Σαλβαδόρ, το οποίο είχε περάσει νικηφόρα από το νησί με γκολ του Ceren στο 93′. Ομολογουμένως δεν υπήρξε καμία απογοήτευση. Η μαχητικότητα απέναντι στους σαφώς ανώτερους Σαλβαδοριανούς και οι νίκες απέναντι σε Αρούμπα, Νησιά Κέιμαν και Μπελίζ το έφεραν στην δεύτερη κατηγορία του Nations League. Στον δεύτερο όμιλο της κατηγορίας αυτής, αντίπαλοι θα ήταν η Δομινικανή Δημοκρατία, η Αγία Λουκία και το «μισητό» Ελ Σαλβαδόρ.
Τα προγνωστικά δεν ήταν ξανά υπέρ του με τους περισσότερους να πιστεύουν ότι θα μαχόταν με την Αγία Λουκία για τον υποβιβασμό στην Γ’ Κατηγορία. Οι «Cuzcatlecos» της Κεντρικής Αμερικής καθάρισε εύκολα την πρωτιά με πέντε νίκες σε έξι αγώνες, όμως το Μοντσερράτ έκανε άλλη μια έκπληξη τερματίζοντας δεύτερο. Μπορεί να έχασε και τα δυο παιχνίδια από το Ελ Σαλβαδόρ, όμως δεν ηττήθηκε σε κανένα από τα υπόλοιπα τέσσερα, σημειώνοντας μάλιστα και δύο νίκες. Μάλιστα θα μπορούσε να είχε κάνει και τρίτη, αν η Αγία Λουκία δεν ισοφάριζε σε 1-1 στο 87′ από το σημείο του πέναλτι στον εντός έδρα αγώνα απέναντί της.
Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εκεί όπου προ ολίγων ημερών το Μοντσερράτ έκανε μια συγκλονιστική εμφάνιση απέναντι στην Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, παίρνοντας έναν πολύτιμο βαθμό. Ο όμιλος, εκτός από τους «Benna Boys» συμπεριλαμβάνει επίσης την Γρενάδα, τις Αμερικάνικες Παρθένες Νήσους και (ποιο άλλο;) το Ελ Σαλβαδόρ, με το οποίο θα αγωνιστεί το βράδυ, την ώρα που εσείς θα διαβάζετε αυτό το αφιέρωμα. Είναι πολύ δύσκολο να πούμε αν θα καταφέρει το Μοντσερράτ να προχωρήσει παρακάτω στα προκριματικά, ενώ μοιάζει ακατόρθωτο να φτάσει στα τελικά του Κατάρ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Ελ Σαλβαδόρ θα «φτύσει αίμα» για να περάσει στην επόμενη φάση και πως το Μοντσερράτ ήρθε όχι για να μείνει, αλλά για να ξεπεράσει κάθε ταβάνι. Οι Άγγλοι ποδοσφαιριστές που εκπροσωπούν το νησί, δουλεύουν σκληρά για να φέρουν κάτι μεγάλο σε αυτόν τον πονεμένο τόπο.
Σίγουρα το Μουντιάλ αργεί να έρθει. Το Gold Cup όμως;
ΠΗΓΗ ΕΥΑΠ